Strona:PL Tetmajer - Anioł śmierci.djvu/35

 — Tężel, kto tu jest?
 — Twój kuzyn, pan Przerwic.
 — A to dobrze. Jerzy, wiesz, co się stało?
 — Domyślam się.
 Zamilkli. Rdzawicz, wysiadłszy z dorożki, szedł naprzód i zatrzymał się w pracowni.
 Usiadł na sofie, zwiesił głowę i rzekł, jakby do siebie:
 — Jak ja będę dalej żył, jak ja będę mógł żyć?...
 Przerwic położył mu rękę na ramieniu, Tężel wsadził obie garści we włosy, zasłonił twarz i siedział z opartymi łokciami na stole.
 — Jak ja będę dalej żył; jak ja będę mógł żyć?... — powtórzył Rdzawicz przejmująco smutnym, zdławionym głosem.
 — Co ja teraz zrobię? — mówił. — Co ja teraz zrobię?... Dopiero teraz zaczynam czuć, co się stało... Pierwej wszystko mąciło mi się, jakby mi kto ukropu w mózg nalał... Teraz zaczynam widzieć jasno... Co ja teraz zrobię?...
 — Romek, bój się Boga! — jęknął Tężel...
 — Tak ją stracić, tak ją stracić — mówił Rdzawicz głosem cichym, spokojnym i zupełnie złamanym. — Tak ją stracić... Tak kochałem tę dziewczynę... Takiem mi wszystkiem była, była mi życiem całem, światem całym... Cóż ja prócz niej mam? Tak ją stracić...
 Zwiesił głowę i oparł ją na rękach. Tężel nie odkrywał twarzy. Przerwic toczył machinalnie tam i napowrót rączką od pióra po stole.
 — Wy nie wiecie, jaka ona była — mówił dalej