Strona:PL Tetmajer - Anioł śmierci.djvu/391

przez co w stosunku do Lory Przerwicowej jestem, jak kominiarz do świeżo uprasowanego mankietu.
 — Do niej? — zdziwiła się Heimerthowa. — Co też pan mógł jej zrobić? Takie dobre stworzenie.
 — Właściwie jej osobiście nic, ale blizko niej. Niech pan jednak pozwoli, że tym razem ja będę sfinksem.
 — Który gdzieś zapuścił swoje gryfie pazurki. Ale jak pan chce.
 W jakie dwadzieścia minut po odejściu posłańca, Tężel, który niedaleko mieszkał, zjawił się w pracowni. Wszedł nieśmiało i niezręcznie i wydał się Rdzawicowi ordynarny i trochę śmieszny. Popatrzył na niego tak, jakby go pierwszy raz w życiu widział i uraziło go w nim wszystko: jego grubociosana głowa o pospolitych, trywialnych rysach na zwalistych, za szerokich ramionach; ciężkość, klocowatość jego całej budowy i wyraz jego twarzy, która mogła być pięć razy prędzej twarzą sadownika, lub rybaka, niż twarzą artysty i jego przyjaciela. Owiało go zimno względem Tężla.
 — Jak się masz? — odezwał się, mimowoli trochę z góry i protekcyonalnie.
 — Dziękuję ci i przepraszam cię — zaczął Tężel, ale przerwał mu:
 — Niema za co. Nie rozbiłeś, więc wszystko skończone.
 Widząc jednak przed sobą ciągle nieśmiałą i zaambarasowaną figurę Tężla, doznał ochoty dokuczenia mu, która podobną musiała być do tej, jakiej doznają dogi, uganiające się ze złośliwym i lekceważącym wyrazem