Strona:PL Tetmajer - Anioł śmierci.djvu/417

magnetyzowany mocą tej miłości, potężnej jak morze i tak samo żywiołowej jak ono.
 — Pani... — szepnął jakby odurzony, podnosząc wzrok na Elę — była znów blada, jak pierwej; oczy miała suche i patrzące jasno i pewno.
 Zbliżyła się do stołu, wzięła zeń rewolwer, poczem ujęła Rdzawicza za rękę i odezwała się:
 — Niech pan wyjdzie ze mną.
 — Dokąd?
 — Nie wiem, niech pan wyjdzie.
 Rdzawicz zawahał się: w cichym, spokojnym i jakby przytłumionym, ale wyraźnym głosie Eli Rosieńskiej, była jakaś moc, która go opanowywała.
 — Dokąd? — powtórzył.
 — Nie wiem, tylko stąd. Od tej śmierci i od tej rzeźby.
 — Kto pani o mnie powiedział? Kto pani mówił o tej rzeźbie?
 — Nikt. Ja nic nie wiem. Niech pan wyjdzie ze mną,
 Rdzawicz uczynił krok naprzód. Dziwne jakieś uczucie owładnęło nim: zdawało mu się, że traci przytomność i że jakiś błękit obwiewa mu głowę.
 — Elu — szepnął — dokąd idziemy? Czy na nowe życie?
 Jej zaś twarz uczyniła się jak cudowny mistyczny kwiat, niczemu ziemskiemu niepodobny i stała przed nim, cicha i biała. Rdzawiczowi przypomniał się sen Maryi; oto sprawdzał się: do umierającego przyszła kobieta i wydziera go śmierci, tylko tą kobietą jest inna, jest