Strona:PL Tetmajer - Anioł śmierci.djvu/74

nie chce tu wejść, skoro tam rozmawiają. Muszę go zobaczyć.
 — Witam pana — rzekła, wchodząc do przedpokoju. — Czemu pan nie wchodzi?
 — Niech pani wybaczy — odparł Rdzawicz, całując ją w rękę. — Nie bywam absolutnie nigdzie.
 — No, ależ my jesteśmy tak blizcy krewni. Zrobiłby mi pan wielką przykrość. Tam jest tylko moja siostra.
 — Z tymi cudnymi włosami i z taką pełną iskier twarzą?
 — Tak.
 Rozmowa potoczyła się o rzeczach obojętnych; obie panie jakby lękały się Rdzawicza czemkolwiek urazić. Po chwili Rdzawicz spytał:
 — Wymówisz-że mię od tego obiadu?
 — Nie, koniecznie wypada ci iść. Stosławski wie już, że ci oddał przysługę, wyglądałoby tak, jakbyś go chciał teraz unikać. Musisz iść.
 — Cóż panu Stosławski za przysługę oddał? — zapytała z naiwną ciekawością pani Laura.
 Przerwic zmarszczył się, ale Rdzawicz rzekł prosto:
 — Pożyczył mi pieniędzy przez Jerzego, proszę pani. No więc, kiedy tak trzeba, to pójdę.
 Pani Bisza miała jeszcze sprawunki w mieście i wyszła, zabierając z sobą szwagra do pomocy. Rdzawicz miał go czekać.
 Pani Laura czuła się zaambarasowaną; nie wiedziała poprostu, o czem mówić z Rdzawiczem. Spokojny