Strona:PL Thierry - Za Drugiego Cesarstwa.djvu/103

 — Co pan mówiłeś? Nie rozumiem... To chyba jakiś żart karnawałowy... wprowadzono w błąd Waszę Ekscelencyą.
 — W nocy z 12 na 13 stycznia, u księżnéj Carpegna, pański syn usiłował zamordować cesarza — zwolna wymówił minister.
 Ojciec Marcelego padł na krzesło, ręce mu drżały, ból przeszywał serce.
 — To być nie może! To być nie może! — powtarzał zdławionym głosem.
 Minister nie zważał na to, że nieszczęsny starzec nadludzkie cierpi katusze, i mówił daléj chłodnym tonem:
 — Owszem, to prawda. Czytaj pan jego zeznanie.
 Hrabia Besnard odepchnął papiery, które mu podawano.
 — Nie, to zbyteczne... On tego nie uczynił...
 — Może go pan zapytasz? Każę go tu przyprowadzić.
 Zadzwonił i zaraz wbiegł do gabinetu wymuskany młodzieniec, prywatny sekretarz ministra.
 — Baronie Efraimie, niech tu przyprowadzą Marcelego Besnard... Nie potrzebuję zalecać ci najgłębszego milczenia, jest to ważna tajemnica stanu.
 Ufryzowany młodzieniec, baron w Izraelu, skłonił się i wyszedł.
 W gabinecie głuche zapanowało milczenie. Minister założył ręce na piersiach i czekał; hrabia Besnard siedział zgarbiony, opierając czoło na lasce. Złowrogą ciszę przerywało od czasu do czasu głębokie westchnienie starca.