Strona:PL Thierry - Za Drugiego Cesarstwa.djvu/124

 Mówiła szybko, urywanemi słowy, bez związku, śmiejąc się i płacząc naprzemian. On nie słuchał, lecz, gładząc jéj włosy, myślał o tamtéj kobiecie.
 Drzwi skrzypnęły i stara Filomena wsunęła się do pokoju.
 — Jakaś pani chce się widzieć z panienką. Jest zapłakana i wygląda na waryatkę. Powiada, że będzie czekała, dopóki pan hrabia nie wróci.
 Podała jéj bilet. Marya-Anna zbladła.
 — Nie wpuszczać tu téj kobiety! — zawołała.
 W téj saméj chwili do pokoju wpadła księżna Carpegna.
 Na widok Marcelego krzyknęła radośnie:
 — On! On! wolny! Nie zabili go!
 Młodzieniec odepchnął ją ze wstrętem. Zmienione jego oblicze tchnęło wściekłością, słowa więzły w gardle.
 — Czego chcesz tutaj? — wyjąkał nakoniec.
 Cofnęła się przerażona, ale po chwili oprzytomniała i, zbliżając się do niego, rzekła pieszczotliwie:
 — Chcę cię zabrać z sobą, najdroższy.
 Zaśmiał się dziko.
 — Dosyć téj komedyi! — zawołał pogardliwie — precz ztąd!
 — Nie! Nie odejdę.
 — Maryo-Anno — rzekł Marceli — muszę pomówić z tą kobietą. Zostaw nas samych, siostrzyczko.
 Dziewczę nie ruszyło się z miejsca, przeszywając Rozynę wzrokiem pełnym nienawiści. Jakże piękną była kobieta, która ukradła serce jéj brata!