Strona:PL Thierry - Za Drugiego Cesarstwa.djvu/13

 Primadonna uliczna stała na środku pokoju śmiała i swobodna, ukazując w uśmiechu dwa szeregi białych zębów.
 — Jestem — rzekła do mężczyzny zwanego Ekscelencyą, — co mam zaśpiewać? Może Santa Lucia? Ale tu niema fortepianu.
 Mówiła po francuzku czysto.
 — Myślałem, że jesteś włoszką — rzekł Ekscelencya, przypatrując się jéj przez szkła.
 — Jestem rzymianką — odrzekła.
 — Zkądże więc umiesz po francuzku?
 — Mój ojciec był profesorem w Marsylii.
 — No proszę! Musisz być bardzo uczona?
 — O tak, umiem wszystko... prócz tego, czego nie powinnam umieć.
 Mężczyźni się zaśmieli; ona im zawtórowała.
 — Jesteś równie piękną jak kwiaty, które masz przy staniku — pochwalił Ekscelencya.
 — Tak, ale mniéj zwiędniętą — odcięła się włoszka.
 — Daj mi ten bukiet, moja śliczna.
 — Nigdy! To mój talizman.
 — Czy od uroków?
 — Tak, a szczególniéj od złych oczu.
 — Jakże się nazywasz?
 — Bella.
 — To imię przybrane, a ja chcę wiedzieć prawdziwe.
 Kobieta zawahała się przez chwilę, potém rzekła poważnie: