Strona:PL Thierry - Za Drugiego Cesarstwa.djvu/23

 Marceli Besnard przypatrywał się obojętnie tańczącym parom; wtém stanął przed nim młodzieniec w mundurze ministeryum spraw zagranicznych.
 — Witam najpiękniejszego ze wszystkich wicehrabiów! — rzekł żartobliwie.
 — Ach! to ty, Grayenoire — zawołał Marceli — jak się masz mój drogi?... Jaka nieznośna ciżba!
 — Rozesłano około dwóch tysięcy zaproszeń... Cały kwiat Paryża... Jakże się miewa hrabia Besnard?
 — Mój ojciec jest znacznie zdrowszym. Wrócił już i pracuje, jak dawniéj, w radzie stanu.
 — Bardzo mię to cieszy. Na co właściwie hrabia był chory?
 — Na nerwy, ale doktorzy nic poradzić nie mogli. Dzięki Bogu już złe minęło.
 — A panna Marya-Anna?
 — Moja siostra dotrzymuje ojcu towarzystwa.
 Besnard wstał i, wziąwszy przyjaciela pod rękę, przeszedł się z nim po sali.
 — Gdzie spędziłeś porę polowania? — zagadnął Grayenoire.
 — W Normandyi, w moim zameczku Sasseville, który odziedziczyłem po matce.
 — Czy to ładna posiadłość?
 — W moich oczach prześliczna... Ach! mój Boże, Gravenoire, któż to jest?
 Wskazał oczyma młodą kobietę, siedzącą na fotelu i otoczoną rojem wielbicieli.
 Była niepospolicie piękną. Brunetka o wielkich szafirowych oczach, miała regularne rysy posągu, ramiona jak z marmuru i kibić bogini. W czarnych