Strona:PL Thierry - Za Drugiego Cesarstwa.djvu/31

 — Wicehrabia Besnard — odpowiedziano.
 — Krewny radcy stanu?
 — Podobno jego syn.
 — Syn? — podjął ten sam głos urągliwy — można mu powinszować, pokolenie katów nie wygaśnie na hrabi Brutusie.
 Marceli odwrócił się szybko i ujrzał za sobą łysego starca, który taką trwogę wzbudzał w księżnéj Carpegna. Przez kilka chwil obaj mierzyli się wzrokiem.
 — Jestem synem hrabiego Brutusa Besnard — rzekł z przyciskiem młodzieniec — chciałbym z panem pomówić...
 — Jestem na pańskie usługi — odparł szyderczo nieznajomy — znajdziesz mię pan w sali Apolina.
 Przez ten czas księżna nie odwróciła nawet głowy, zajęta jedzeniem. Czyżby nic nie słyszała?
 — Wracajmy do galeryi — rzekła, powstając.
 Besnard podał jéj rękę i odprowadził na dawne miejsce. Orszak wielbicieli otoczył ją skwapliwie i znowu sypały się żarty, dwuznaczniki, krzyżowały dowcipy i koncepta.
 Szambelan La Cbesnaye, z miną zwycięzką, pochylił się ku księżnéj.
 — Czarodziejko! — szepnął — umiesz bawić się wachlarzem i zdobywać serca... Po mistrzowsku odegrałaś swoję rolę... Gdybyś tylko chciała...
 — Gdybym chciała... co? — zapytała naiwnie.
 Pochylił się jeszcze więcéj i rzucił jéj kilka słów do ucha.