Strona:PL Thierry - Za Drugiego Cesarstwa.djvu/44

 Oblicze starca przybrało wyraz tak groźny, że Marceli przeląkł się, czy ojciec nie będzie chciał sam upomnieć się o swój honor. To przypuszczając, uciekł się do kłamstwa.
 — Zdaje się, że trochę starszy odemnie — odparł niedbale.
 — Jakież są warunki pojedynku?
 — O, wcale nie straszne... Będziemy się strzelali o dwadzieścia pięć kroków. Skończy się pewno na niczém!
 — Wiem, że strzelasz celnie z pistoletu... Jakich masz świadków?
 — Wziąłem mego przyjaciela Gravenpire i barona La Chesnaye.
 — Wolałbym innych... Gdzie nastąpi spotkanie?
 — W Vaucresson, w parku pana de Gravenoire.
 — Dobrze... Będę ci towarzyszył.
 Młodzieniec wyciągnął ręce, jak gdyby chciał wstrzymać ojca.
 — Nie, błagam cię, nie... Ośmieszyłbyś mnie.
 Hrabiemu Besnard pociemniało w oczach, nogi zachwiały się i padł na krzesło. Czuł gwałtowny ból w sercu, czerwone płatki latały mu przed oczyma, był blizkim zemdlenia. Wysiłkiem woli zdołał jednak otrząsnąć się z téj niemocy i, uśmiechając się smutnie, odpowiedział:
 — Okrutne wyrzekłeś słowo, mój synu... Dobrze, zostanę, nie chcę cię ośmieszać.
 Milczenie zapanowało w pokoju; przerwał je Marceli.