Strona:PL Thierry - Za Drugiego Cesarstwa.djvu/83

 Marceli osłupiałym wzrokiem wpatrywał się w pożółkłe listeczki, daremnie starając się zrozumieć znaczenie téj zagadki. Róże polne, ulubione kwiaty téj kobiety, symbol jéj imienia!... Przed oczyma stanęła mu przeszłość tak niedawna a jednak tak daleka, zamek Sasseville, cieniste aleje parku, mur omszony, pod nim krzak głogu, na którym rozkwitły blade róże jesienne... Widział na tle rumianego nieba wysmukłą postać ukochanéj; zerwała kwiat, złożyła na nim pocałunek i, podając mu go, rzekła: „Weź tę różę, któréj imię noszę, a w chwilach smutku i zwątpienia spojrzyj na nią: choćby ci się zdawało, żeś przestał kochać, ona ci powie: „kochaj!”
 Wspomnienia fałszywych przysiąg i kłamanych pocałunków jadem napoiły serce młodzieńca.
 — Kto to przysłał? — zapytał.
 — Powiedziałem już: Łazarz.
 — Gdzież on mieszka?
 — Zaprowadzę pana do niego.
 — Czego chce odemnie?
 — Sam to panu powie.
 Marceli zawahał się.
 — Przyjdę jutro.
 Posłaniec potrząsnął głową.
 — Jutro byłoby zapóźno — rzekł uroczyście — on umiera a sumienie jego obciąża straszna tajemnica.
 — Rozumiem.
 — Nie, nie pan nie rozumiesz. Chodź pan ze mną.
 Marceli jeszcze się wahał.
 — Dowiesz się o niej — rzekł półgłosem tajemniczy poseł.