Strona:PL Tołstoj - Zmartwychwstanie.djvu/119

 — Porządne zdanie sprawy dał przewodniczący — zauważył pułkownik.
 — A doskonałe, tyłkom co nie zasnął.
 — Rzecz najważniejsza, że służba nicby nie wiedziała o pieniądzach, gdyby Masłowa nie była z nią w porozumieniu — rzekł subiekt z typem żydowskim.
 — Więc cóż — według pańskiego rozumienia, ona ukradła?
 — Nigdy nie uwierzę — wołał dobroduszny kupiec. — Ta szelma z czerwonemi oczyma urządziła cały pasztet.
 — Wszyscy również dobrzy — przemówił pułkownik.
 — Przecież ona utrzymuje, że nie była w numerze.
 — Wierz jej pan, wierz. Jabym nigdy w życiu nie uwierzył tej łajdaczce.
 — Więc i cóż? To nie dosyć, że pan nie wierzysz.
 — Miała klucz.
 — Więc cóż, że miała — dowodził kupiec.
 — A pierścionek?
 — A przecież mówiła! — zawołał znów kupiec.
 — Kupczysko popędliwe, skoro jeszcze podpił, więc ją poturbował. A potem, rzecz naturalna, zrobiło mu się żal dziewczyny. Masz — powiada — i nie płacz.
 — Cóż... chłop zdrowy... słyszeliście przecież, dwanaście werszków- — ośm pudów ważyła.
 — No... nie w tem grunt sprawy — rzekł Piotr Harasimowicz. — Najważniejsze, czy ona podmówiła i ułożyła wszystko — czy służba?
 — Służba sama nicby zrobić nie mogła. Ona miała klucz.
 Rozmowa bez związku ciągnęła się dość długo.