Strona:PL Tołstoj - Zmartwychwstanie.djvu/131

spotkał Fanarina. Zatrzymał go, mówiąc, że ma do niego interes. Fanarin znał go osobiście — i odrzekł, że gotów zawsze na usługi.
 — Jestem zmęczony — ale jeśli to nie wiele zajmie czasu, proszę opowiedzieć sprawę pańską. — Chodźmy tutaj.
 I Fanarin wprowadził Niechludowa do jakiegoś pokoju, zapewne gabinetu któregoś z sędziów. Siedli przy stole.
 — Proszę, o co chodzi?
 Przedewszystkiem proszę o dyskrecyę. Nie chcę, aby ktokolwiek wiedział, że mnie ta sprawa zajmuje.
 — Rozumie się samo przez się... Więc?
 — Zasiadałem w sądzie przysięgłych. Skazaliśmy niewinną kobietę na ciężkie roboty. To mnie trapi.
 Niechludow zarumienił się i zmieszał. Fanarin spojrzał na niego bystro — i znów spuścił oczy.
 — Więc co... dalej?
 — Zasądziliśmy niewinną — więc chciałbym wyrok zmienić i pójść do wyższej instancyi.
 — Do senatu — sprostował Fanarin.
 — Więc proszę pana, abyś był łaskaw zająć się tem.
 Niechludow chciał skończyć od razu i mówił dalej:
 — Wszelakie koszta biorę na siebie. — Nie chodzi mi zupełnie o wydatek. — I zarumienił się.
 — Ułożymy to — uśmiechając się pobłażliwie z jego niedoświadczenia, odpowiedział adwokat.
 — O cóż idzie? Niechludow opowiedział.
 — Dobrze. — Jutro wezmę akta i rozpatrzę sprawę. A pojutrze — źle mówię, w czwartek, proszę być u mnie o godzinie szóstej wieczorem.