Strona:PL Tołstoj - Zmartwychwstanie.djvu/165

 — Boże, jaka przykra rzecz. I o cóż to chodziło w tej sprawie?
 — O zabójstwo, i ja temu wszystkiemu jestem winien.
 — Jakto, pan winien? Pan mówi dziwne rzeczy — rzekła Agrafía Pietrowna, a w starych jej oczach błysnęły drobne iskierki.
 Wiedziała o całem wydarzeniu z Kasią.
 — Tak, ja jestem przyczyną wszystkiego. I to właśnie zmieniło wszystkie moje plany.
 — Jakaż to może być zmiana? — rzekła Agrafía, wstrzymując uśmiech.
 — Taka, że jeśli ja jestem przyczyną, że Kasia poszła po złej drodze, to powinienem zrobić wszystko, aby jej dopomódz.
 — To dobra wola pańska, ale winy pańskiej w tem nie widzę. Ze wszystkiemi tak bywa, a jeśli postępują rozsądnie, to się wszystko zaciera, wygładza i żyją — rzekła Agrafía poważnie. — A panu to brać po co na siebie? Ja słyszałam już pierwej, że Kasia zeszła na złą drogę, więc któż temu winien?
 — Ja winienem i dlatego chcę złe naprawić.
 — No... przecież naprawić tego niepodobna...
 — To moja rzecz. A jeśli pani myślisz o sobie... to... co mama życzyła sobie...
 — Ja o sobie nic nie myślę. Ja tak jestem wynagrodzona przez nieboszczkę, że nic nie pragnę. Krewniaczka moja, Lizka, ciągle mnie do siebie wzywa. I pojadę do niej, kiedy już nie będę potrzebną. Ale pan poco tak bierze do serca? Zawsze tak bywa.
 — Ja sądzę inaczej... Pomoże mi pani odnająć lokal i spakować rzeczy. Proszę nie gniewać się na mnie. Ja pani za wszystko bardzo jestem wdzięczny i bardzo dziękuję.