Strona:PL Tołstoj - Zmartwychwstanie.djvu/220

krzyknęła, energicznym ruchem zerwawszy się na nogi.
 Dozorca podszedł do nich.
 — Co ty robisz awantury. Czy tak wypada?
 — Daj pan pokój, proszę — rzekł Niechludow.
 — Niech się nie zapomina... — rzekł dozorca.
 — Pozwól pan... bardzo proszę... — rzekł Niechludow.
 Dozorca odszedł do okna.
 Masłowa usiadła znów, spuściwszy oczy, i ściskała silnie drobne, skrzyżowane palcami ręce...
 Niechludow stał przed nią, sam nie wiedząc, co czynić.
 — Nie uwierzysz mi? — rzekł.
 — Że pan się chcesz żenić? Na to nie pozwolę. Powieszę się prędzej. Oto masz pan! Tak zrobię!
 — Ja jednak będę ci zawsze pomocą.
 — To już pańska rzecz. Ale ja nic nie żądam od pana. Ja mówię panu całą prawdę. Czemu ja wtedy nie umarłam — dodała i zatkała głośno i żałośnie.
 Niechludow nie mógł mówić i sam zapłakał cicho.
 Podniosła oczy i spojrzała na niego ze zdziwieniem. Następnie zaczęła wolno obcierać spływające po twarzy łzy.
 Dozorca podszedł i oznajmił, że czas rozejść się.
 Masłowa wstała.
 — Pani teraz wzburzona. Jeśli będzie można, przyjadę jutro. A pani niech pomyśli... zastanowi się...