Strona:PL Tołstoj - Zmartwychwstanie.djvu/232

 — Z kim pan pragnie się widzieć?
 — Z Bogoduchowską.
 — A, to z wieży. Musi książę poczekać chwilę, to daleko.
 — Może mógłbym teraz zobaczyć Meńszowych; matkę i syna — obwinionych o podpalenie.
 — Z 21 celi. Cóż, można ich tutaj zawołać.
 — Może mógłbym zobaczyć Menszowa w jego celi?
 — Będzie panu wygodniej w poczekalni.
 — Kiedy to ciekawe zobaczyć.
 — Także książę ciekawą rzecz wynalazł!
 W tej chwili z drzwi bocznych wyszedł elegancki oficer, pomocnik intendenta.
 — Zaprowadź pan księcia do celi Menszowa, a potem do biura. A ja zawezwę. Jak się nazywa?
 — Wiara Bogoduchowska — rzekł Niechludow.
 — Wiara Bogoduchowska... Wiara...
 Pomocnik intendenta, był to młody blondyn, z wyczernionemi wąsami, silnie wyperfumowany wodą kolońską.
 — Obchodzi mnie ten nieszczęśliwy człowiek, który, jak mi mówiono, cierpi niezasłużenie.
 — To się zdarza — rzekł spokojnie, puszczając grzecznie przed siebie gościa na cuchnący korytarz. — Ale bywa i to, że kłamią. Proszę pana.
 Drzwi od celek były otwarte i kilku aresztantów wyszło na korytarz. Pomocnik, dając przelotme znaki dozorcom i spoglądaląc z pod oka na więźniów, którzy, albo wchodzili do celi, albo, wyprostowani po żołniersku, patrzyli na zwierzchność — przeprowadził księcia przez jeden korytarz, później poszli do drugiego korytarza, zamkniętego na drzwi okute.