Strona:PL Tołstoj - Zmartwychwstanie.djvu/251

 — Missi, venez done à notre table... On vous portera votre thé... Et vous... — zwróciła się do oficora, rozmawiającego z Missi, zapomniawszy najwidoczniej jego nazwisko; — proszę tu. Można księciu herbaty?
 — Za nic, za nic się nie zgodzę, ona go nie lubiła — mówił jakiś głos kobiecy.
 — A ciastka lubiła?
 — Wiecznie tylko niemądre żarty — przerwała ze śmiechem druga dama, w wysokim kapeluszu, błyszcząca jedwabiem, złotem i drogiemi kamieniami.
 — C’est exellent — te wafelki. Prosimy o jeszcze.
 — Prędko pan jedzie?
 — Już ostatni dzień. Dla tego właśnie interesu przyjechałem.
 — Taka śliczna wiosna, tak teraz na wsi dobrze i przyjemnie.
 Missi w kapeluszu i w ciemnej obcisłej sukni, układającej się bez żadnej fałdki na smukłej figurze, tak, jakby ta suknia była stworzona jedynie dla niej, wyglądała ślicznie. Ujrzawszy Niechludowa, zaczerwieniła się.
 — A ja myślałem, że książę już wyjechał — przemówiła do niego.
 — Prawie już wyjechałem — odparł Niechludow. — Lecz interesa mnie zatrzymują. Ja i tu przyjechałem w poważnej sprawie.
 — Niech pan odwiedzi mamę. Ona bardzo pragnie pana widzieć — i czując, że skłamała, i że on jej kłamstwo zrozumiał, poczerwieniała jeszcze bardziej.
 — Nie wiem czy zdążę — chmurno odpowiedział Niechludow, starając się zrobić taką minę, jakby nie zrozumiał jej rumieńca i zmieszania.
 Missi nachmurzyła twarz i wzruszając lek-