Strona:PL Tołstoj - Zmartwychwstanie.djvu/304

równości — przemówił kulawy w białych, onuczkach.
 Wszyscy potwierdzili tę uwagę, uważając ją za dobrą.
 — Powiedzieliście każdemu, więc ma się rozumieć i dworskim ludziom.
 — Co to, to nie — rzekł sołdat.
 Ale rozumny wysoki chłop nie zgadzał się na to.
 — Jak dzielić, to między wszystkich — rzekł po krótkim namyśle.
 — Po równości dzielić nie można — rzekł Niechludow. — Będą sprzedawać jedni drugim. Bogatsi wykupią działy. Później na innych działkach ludzi przybędzie, dorosną dzieci, a tu ziemi nie ma.
 — Istotnie, rzeczywiście — rzekł sołdat.
 — Zabronić sprzedawać, tylko temu dać, co sam uprawia — przerwał zdun gniewnie.
 Ale Niechludow zauważył, że trudno dowieść, czy kto sam dla siebie uprawia, czy dla kogo innego.
 Wtedy wysoki mądry chłop zaproponował robotę artelową.
 — Kto sam gospodarzy, temu dać, kto sam nie sieje, ani orze, temu nic nie dawać — zakonkludował stanowczo grubym basem.
 Niechludow zauważył, że do tego potrzeba, aby wszyscy mieli inwentarz i narzędzia rolnicze, aby ten inwentarz był równej dobroci, albo też, żeby i konie i woły i pługi i młocarnie, wszystko, żeby było wspólne. Ale na to potrzeba ogólnej zgody.
 — Naród na to nie zgodzi się nigdy w życiu — zauważył starowina.
 — Zaraz przyjdzie do bitki — dodał siwy i wesoły drugi staruszek. — Baby babom ślepie wydrapią.