Strona:PL Tołstoj - Zmartwychwstanie.djvu/314

XII.

 Niechludow wziął dorożkę i pojechał do więzienia. Dorożkarz, jakieś dobre i rozmowne człeczysko, na rogu ulicy pokazał mu dom nowo budujący się.
 — Jaki domek wybudowali — rzekł, jakby sam brał udział w tem i pysznił się tą budową.
 Rzeczywiście dom był olbrzymi i dziwacznego stylu. Rusztowania drewniane, spajane żelazem, i mocny parkan oddzielały dom od ulicy. Tłumy robotników pracowały przy budowie, ciosając kamień, nosząc cebrzyki pełne, znosząc puste.
 Jakiś otyły i strojny jegomość, stojąc na dole, wydawał rozkazy słuchającemu z uwagą głównemu majstrowi murarskiemu. Obok przez bramę wjeżdżały wozy z materyałami i wyjeżdżały puste.
 Tam na wsi baby nie mogą sobie dać rady z gospodarstwem, ziemia bez rąk, dzieci chorują i mrą, a te bydlęta stawiają dom na licha, nieprzydatny, dla jakiegoś bezpożytecznego społeczeństwu głupca — myślał Niechludow.
 — Lichy domina — rzekł sam do siebie.
 — Jakto lichy? Tylu ludzi przy nim zarabia. Dobry dom!
 — Ale co znaczy i co warta jest taka robota?
 — Widać potrzeba, kiedy budują — rzekł dorożkarz. — Naród zarabia!
 Na ulicy był taki hałas, że rozmawiać było trudno. Skoro jednak dorożkarz z bruku zjechał na drogę bitą, zwrócił się do Niechludowa:
 — A co tego ludu teraz do miasta wali, to strach. Proszę patrzyć — rzekł, wskazując na ar-