Strona:PL Tołstoj - Zmartwychwstanie.djvu/317

 Ze drzwi bocznych wyszła staruszka w fartuchu, a za nią dążyła Masłowa. Miała na sobie biały fartuch, a na głowie chusteczkę, pokrywającą włosy. Dojrzawszy Niechludowa, drgnęła, zatrzymała się, nachmurzyła, a następnie szybkim krokiem podeszła ze spuszczonemi oczyma.
 Nareszcie z niejakiem wahaniem podała mu rękę i zarumieniła się. Niechludow nie widział jej od ostatniej rozmowy, kiedy się tak uniosła. Ale obecnie była całkiem inną. I wyraz twarzy miała jakiś zażenowany i, jak się zdawało Niechludowowi, nieprzychylny dla niego. Powiedział jej, że jedzie do Petersburga i podał jej kopertę z fotografią, którą przywiózł z Panowa.
 — Znalazłem w Panowie dawną fotografię. Może to pani sprawi przyjemność. Proszę przyjąć.
 Spojrzała na niego pytającym wzrokiem, jakby chciała powiedzieć: „a to na co?”
 Milcząc, wzięła kopertę i schowała za fartuszek.
 — Widziałem ciotkę pani — rzekł.
 — Widział pan? — odpowiedziała obojętnie.
 — Dobrze pani tu?
 — Owszem, dobrze.
 — Nie ciężko?
 — Nie. Jeszcze się nie przyzwyczaiłam.
 — Bardzo jestem kontent. Zawsze tu lepiej, niż tam.
 — Gdzie „tam?” — i twarz jej pokryła się rumieńcem.
 — Niż w więzieniu.
 — A dlaczegóż ma być lepiej?
 — Ludzie lepsi tu. Niema tu takich.
 — Tam dużo dobrych ludzi.