Strona:PL Tołstoj - Zmartwychwstanie.djvu/318

 — Meńszowych, zdaje się, uwolnię. Starałem się o to.
 — Daj Boże, taka poczciwa starowina — i uśmiechnęła się.
 — Jadę do Petersburga. Sprawa pani będzie sądzona wkrótce, i spodziewam się...
 — Zmienią? gdzie tam zmienią? Zresztą teraz wszystko jedno.
 — Dlaczegóż teraz?
 — Tak... już... — rzekła, patrząc mu pytająco w oczy.
 — Nie rozumiem, dlaczego pani wszystko jedno. Dla mnie przeciwnie. Zawsze jestem gotów zrobić to, co powiedziałem.
 Spojrzała mu w oczy, a twarz jej zajaśniała radością. Ale usta mówiły inaczej, niż oczy
 — Napróżno pan to wszystko mówi.
 — Mówię dlatego, żebyś pani wiedziała.
 — O tem wszystkiem już mówiliśmy i niema co mówić więcej — rzekła, wstrzymując uśmiech.
 W oddziale zrobił się ruch, słychać było płacz dziecka.
 — Wołają mnie — rzekła, oglądając się niespokojnie.
 — Bądź pani zdrowa — rzekł.
 Udała, że nie widzi podanej ręki i zwróciwszy się szybko, pobiegła po chodniku korytarzowym.
 — Co się z nią dzieje, jaka w niej odbywa się zmiana, co ona myśli, co czuje? — pytał Niechludow. — Czy mnie pragnie doświadczyć, czy rzeczywiście darować nie może? Co chce powiedzieć i czego nie może. Czy lepsza teraz dla mnie, czy gorsza?
 Tak zapytywał sam siebie Niechludow, ale nie znajdował odpowiedzi. To tylko wiedział, że Kasia zmieniła się, że w głębi jej duszy od-