Strona:PL Tołstoj - Zmartwychwstanie.djvu/332

 — Jakto, pani pamięta, jak się nazywam?
 — Jakże, myśmy z siostrą kochały się w panu — rzekła już po francusku — ale jak się pan zmieniłeś! Jaka szkoda, że wyjeżdżam. Zresztą, wróćmy się — rzekła, zatrzymując się z pewnem wahaniem.
 Spojrzała na zegar ścienny.
 — Nie można. Jadę na pogrzeb Kameńskiego. Strasznie przygnębiona.
 — Któż to jest Kameńska?
 — Jakto, pan nie słyszałeś? Jej syn zginął w pojedynku. Strzelali się z Pozenem. Jedynak. Straszna rzecz. Matka w rozpaczy.
 — Słyszałem o tem.
 — Nie, lepiej pojadę. A pana proszę wieczorem, albo jutro. — I szybkim krokiem poszła ku drzwiom wchodowym.
 — Dziś wieczorem nie mogę — rzekł, wychodząc z nią razem na ganek. — A mam interes do pani — mówił, patrząc na parę kasztanów, podjeżdżających pod ganek.
 — Cóż takiego?
 — Jest notatka o tem od cioci — rzekł Niechludow, podając wązką kopertę z dużym monogramem. — Z niej dowie się pani wszystkiego...
 — Ja wiem. Hrabina myśli, że ja mam jakiś wpływ na męża w interesach. Myli się. Ja nic nie mogę i nie chcę się mieszać. Ale ma się rozumieć, dla hrabiny i dla pana zrobię ustępstwo od moich zasad. O cóż chodzi? — rzekła, drobną rączką starannie szukając kieszeni w sukni.
 — Siedzi w twierdzy młoda dziewczyna, chora i nie wmieszana w sprawę.
 — Jak jej nazwisko? — Szustowa. Lidya Szustowa. Jest w notatce.