Strona:PL Tołstoj - Zmartwychwstanie.djvu/354

dawał bilet Niechludowa, przez spodeczek przemawiała dusza Joanny d’Arc.
 Joanna d’Arc już wypowiedziała słowa: — „będę poznawać się” — i to było zapisane.
 Kiedy przyszedł deńszczyk, spodek zatrzymał się na literze p, później na literze o, następnie na s... i dalej nie chciał się poruszyć.
 Generał, sądząc, że dalszy wyraz winien być po śmierci, ciągnął do litery m, artysta zaś wyobrażał sobie, że powinno być po świetle eterycznem, z duchów wychodzącem i ciągnął na w.
 Generał zmarszczył się iż przerywają mu tak ważne zajęcie, i po minucie milczenia wziął bilet, nałożył pince-nez i syknąwszy z bólu, jaki go chwycił w krzyżu, wstał, pocierając ścierpnięte palce.
 — Poproś do gabinetu.
 — Generał pozwoli, że sam dokończę? Czuję natchnienie — rzekł artysta.
 — Dobrze, kończ pan — odrzekł poważnie generał i miarowym, wolnym krokiem skierował się do gabinetu.
 — Miło mi ujrzeć pana, — przemówił grubym głosem, wskazując uprzejmie krzesło Niechludowowi. — Dawno książę przyjechałeś do Petersburga?
 — Niedawno.
 — Księżna, matka pańska, jak się miewa?
 — Matka moja umarła.
 — Proszę darować, bardzo żałowałem. Syn mówił mi, że spotkał księcia.
 Syn generała szedł tą samą drogą, co ojciec i szczycił się obowiązkami, jakie mu polecono.
 — Służyłem z pańskim ojcem. Byliśmy sobie przyjaciółmi i kolegami. A pan w służbie?
 — Nie służę.
 Generał pochylił głowę.