Strona:PL Tołstoj - Zmartwychwstanie.djvu/404

 — Przepraszam, jakież to postanowienie?
 — Jechać na Syberyę z tą partyą aresztantów, gdzie znajduje się kobieta, wobec której przewiniłem — rzekł Niechludow.
 — Słyszałem, że nietylko po to, aby odprowadzić, ale i więcej...
 — Tak... i ożenić się, jeśli tylko ona zechce.
 — Więc aż tak? Jeśli jednak nie, będzie to przykre, chciałbym usłyszeć motywy, gdyż zupełnie tego nie pojmuję.
 — Motywy takie, że ta kobieta... że pierwszy krok w jej życiu...
 Niechludow zły był na siebie, że nie może znaleźć odpowiedniego wyrażenia.
 — Motywy takie, że ja jestem winien, a ona została ukarana.
 — Jeżeli ponosi karę, to widocznie zawiniła.
 — Ależ ona jest zupełnie bez winy.
 I Niechludow z całkiem zbytecznem uniesieniem opowiedział całą sprawę.
 — Tak, to jest niedbalstwo przewodniczącego, a następnie źle obmyślona odpowiedź przysięgłych. Ale na to jest apelacya do senatu.
 — Senat odmówił.
 — Odmówił? Więc nie było usprawiedliwionych powodów do kasacyi — rzekł Ignacy Nikiforowicz z tem przekonaniem, że sprawiedliwość jest wynikiem orzeczeń sądowych. — Senat nie może rozpatrywać spraw materyalnie. Jeśli coś rzeczywiście jest pomyłką sądu, należy podać prośbę na imię Najwyższe.
 — Podana, ale niema pewności dobrego skutku. Zarządzą rewizyę w ministeryum, ministeryum odniesie się z zapytaniem do senatu,