Strona:PL Tołstoj - Zmartwychwstanie.djvu/430

szedł stójkowy. Niechludow potrząsnął za ramią swego dorożkarza.
 — Co oni wyrabiają! — przemówił dorożkarz, zatrzymując konia.
 Niechludow zeszedł z dorożki i udał się za telegą przechodząc znów, koło gmachu straży ogniowej i wszedł na podwórze cyrkułu policyjnego.
 Na podwórzu strażacy ukończyli już mycie drągów, miejsce ich zajął wysoki, kościsty brandmajster z niebieskiemi wypustkami i włożywszy ręce w kieszenie, spoglądał gniewnie na bułanego tęgiego ogiera, którego strażak oprowadzał przed nim. Ogier utykał na przednią nogę i brandmajster mówił coś ze złością, do stojącego obok weterynarza.
 Nadzorca stał opodal. Ujrzawszy drugiego trupa, zwrócił się do stójkowego:
 — Gdzieście go znaleźli? — spytał, kiwając głową z niezadowoleniem.
 — Na Starej Garbatowskiej — odparł stójkowy.
 — Aresztant? — spytał brandmajster.
 — Tak jest.
 — Już drugi — rzekł nadzorca.
 — To ładne porządki! — To ludzie! — przemówił brandmajster i zwróciwszy się do strażaka, oprowadzającego kulawego konia — krzyknął, ze złością: — A ciebie, szelmo, nauczę, jak kaleczyć konie, co warte więcej od ciebie, ośle jeden.
 Trupa, tak jak i pierwszym razem, wzięli strażnicy i zanieśli do izby szpitalnej. Niechludow, jak zahypnotyzowany, poszedł za nimi.
 — Czego tu? — spytał go stójkowy.
 Nie odrzekł nic, tylko szedł tam, gdzie niesiono zmarłego.