Strona:PL Tołstoj - Zmartwychwstanie.djvu/48

 — Niema jeszcze? — rzekł przewodniczący, wdziewając mundur. — Wiecznie się spóźnia.
 — To dziwne — taka niesumienność — wtrącił sędzia i usiadł gniewny, wyjmując papierosa.
 Sędzia, człowiek bardzo systematyczny, miał rano nieprzyjemne zajście z żoną o to, że żona wydała wcześniej dane jej na cały miesiąc pieniądze. Prosiła, aby dał zaliczkę, on odrzekł, że od swego nie odstąpi. Ztąd chryja. Żona powiedziała, że jeśli tak, to dziś obiadu w domu nie będzie, że niema co na obiad w domu czekać. Z tem odjechał. I bał się, że baba dotrzyma słowa, bo po niej wszystkiego spodziewać się można. No i żyj tu porządnie, moralnie, zgodnie — myślał, patrząc na jaśniejącego zdrowiem i weselem prezesa, co rozstawiwszy szeroko łokcie, pięknemi białemi dłońmi gładził gęste i długie siwiejące już faworyty i układał po obu stronach haftowanego kołnierza. Żyj-że tu... On zawsze zadowolony i wesoły, a ja męki cierpię.
 — Wszedł sekretarz i przyniósł akta.
 — Bardzo dziękuję — rzekł przewodniczący i zapalił papierosa.
 — Jakąż sprawę weźmiemy pierwszą?
 — Ja myślę, że otrucie — na pozór obojętnie rzeki sekretarz.
 — Dobrze — jak otrucie, to otrucie — rzekł przewodniczący, skombinowawszy, że to taka sprawa, którą można skończyć o godzinie czwartej, a następnie odjechać.
 — Macieja Nikitycza niema?
 — Niema jeszcze.
 — A Brewe jest.
 — Jest — odrzekł sekretarz.
 — Proszę mu powiedzieć, jeśli go pan zobaczy, że zaczynamy od otrucia.