Strona:PL Tołstoj - Zmartwychwstanie.djvu/483

kuferka wyjął butelkę koniaku i suche angielskie biszkopty.
 — Czem mogę panu służyć?
 — Pragnę zobaczyć się z jedną aresztantką — powiedział, nie siadając Niechludow.
 — Polityczna? Prawo nie dozwala — odparł oficer.
 — Kobieta ta nie jest polityczną, przestępczynią.
 — Bądź pan łaskaw usiąść — zapraszał oficer.
 Niechludow usiadł.
 — Ale wyższa władza na skutek mojej prośby pozwoliła jej iść z politycznymi.
 — A wiem już — przerwał oficer. — Ta nizka, brunetka. Cóż. Można. Pali pan? — podsunął pudełko z papierosami i nalał ostrożnie dwie szklanki herbaty i jedną podał Niechludowowi.
 — Proszę pana.
 — Dziękuję. Chciałbym się zobaczyć.
 — Noc długa. Zdążysz pan, każę ją przyprowadzić.
 — A czy nie mógłbym ja sam pójść do izby?
 — Do politycznych? Prawo nie pozwala.
 — Mnie już kilka razy wpuszczali. Jeżeli się obawiają, abym im czego nie dał, mogę to przecież uczynić przez nią.
 — Co to, to nie, Ja zrewiduję — rzekł oficer i zaśmiał się jakimś przykrym śmiechem.
 — To zrewidujcie mnie.
 — Nie, bez tego się obejdzie — powiedział oficer, przysuwając do szklanki Niechludowa otwartą butelkę. — Pozwoli pan? Nie. Jak się panu podoba. Żyjesz tu w tej Syberyi i cieszy cię widok wykształconego człowieka. Nasza służba nie wesoła, wiadomo panu. A jeżeli człowiek przyzwyczajony do czego innego, to bywa