Strona:PL Tołstoj - Zmartwychwstanie.djvu/51

VII.

 Przyjechał nareszcie i Maciej Nikitycz, a komisarz sądowy, chudy człek z długą szyją, chodzący bokiem i na bok wydymający dolną wargę, wszedł do pokoju przysięgłych. Komisarz sądowy był to człowiek zacny, z wykształceniem uniwersyteckiem, ale nigdzie nie zagrzał miejsca, jako pijak nałogowy. Trzy miesiące temu pewna hrabina, protektorka jego żony, wyrobiła mu to miejsce i jakoś szczęśliwie utrzymał się dotąd, z czego był szczerze zadowolonym.
 — Cóż, panowie są wszyscy? — rzekł, nakładając pince-nez i przyglądając się obecnym.
 — Zdaje się, że nikogo nie brakuje — odpowiedział wesoły kupiec.
 — Sprawdzimy — rzekł komisarz sądowy i dobywszy z kieszeni listę, zaczął wywoływać z kolei, patrząc to przez pince-nez, to bokiem...
 — Radca stanu I. M. Nikiforów.
 — Jest — rzekł okazały pan, znający wszystkie sądowe sprawy.
 — Dymisyonowany pułkownik Jan Siemionowicz Iwanow.
 — Tutaj — przemówił człowiek w mundurze.
 — Kupiec 2-ej gildyii Piotr Bakłaszow.
 — Jest — rzekł dobroduszny kupiec, śmiejąc się całą gębą. — Do usług!
 — Porucznik gwardyi, książę Dymitr Niechludow.
 — Ja — odrzekł Niechludow.
 Komisarz sądowy ze szczególną uprzejmością, patrząc powyżej okularów, skłonił się, jakby wyróżniając tem księcia od drugich.
 — Kapitan Jerzy Dmitryewicz Danczenko, Kupiec Grzegórz Jefimowicz Kuleszów itd. itd.
 Dwóch tylko było nieobecnych, reszta stawiła się.