Strona:PL Tołstoj - Zmartwychwstanie.djvu/511

son. — Ja sekretów nie mam, a tembardziej przed tobą.
 — A więc dobrze.
 I Marya Pawłowna, kołysząc się, jak to czynią dzieci, całem ciałem z boku na bok, sadowiła się tym ruchem głębiej na narach i zamierzając słuchać, patrzyła hen w jakąś dal swojemi pięknemi sarniemi oczyma.
 — Mam taki interes do pana — powtórzył Simonson. — Znając pański stosunek do Katarzyny Michajłówny, uważam za swój obowiązek uprzedzić pana o moim do niej stosunku.
 — Cóż takiego? — zapytał Niechludow, podziwiając mimowoli prostotę i szczerość, z jaką mówił do niego Simonson.
 — Chciałbym się ożenić z Katarzyną Michajłowną.
 — A to dziwna rzecz! — zawołała Marya Pawłowna, patrząc na Simonsona.
 — I postanowiłem prosić ją, aby została moją żoną — mówił dalej Simonson.
 — Cóż ja tu zrobić mogę? To zależy od niej — rzekł Niechludow.
 — Tak, ale ona nie zdecyduje tego bez pana.
 — Dlaczego?
 — Dlatego, że dopóki nie zostanie rozwiązana kwestya stosunku pana do niej, ona wyboru niema.
 — Dla mnie ta kwestya jest stanowczo postanowioną. Pragnąłem spełnić mój obowiązek i ulżyć jej doli, ale bynajmniej nie pragnę krępować ją w czemkolwiek.
 — Ona nie pragnie ofiary z pańskiej strony...
 — Tu niema żadnej ofiary.
 — A ja wiem, że jej postanowienie jest nieodwołalne.