Strona:PL Tołstoj - Zmartwychwstanie.djvu/529

 — Drugą prośbą mam o politycznego aresztanta, będącego w tej partyi.
 — Tak... — powiedział generał, kiwając wymownie głową.
 — Ciężko chory człowiek, umierający. Niewątpliwie zostawią go tu w szpitalu. Jedna kobieta z politycznych skazanych pragnęłaby z nim zostać.
 — Obca, czy krewna? Może żona?
 — Nie, ale gotowa jest wyjść za niego, jeżeli to da jej możność pozostania z nim razem.
 Generał uporczywie patrzył swemi błyszczącemi oczyma i milczał, widocznie pragnąc zaniepokoić swego towarzysza spojrzeniem, i wciąż palił.
 Kiedy Niechludow skończył, wziął książkę ze stołu i prędko przebierając palcami, przerzucał kartki, znalazł artykuł prawa, małżeństwa dotyczący, i przeczytał go.
 — Na co jest ona skazana? — spytał, podnosząc oczy na Niechludowa.
 — Do ciężkich robót.
 — Małżeństwo nie może polepszyć położenia skazanego.
 — Ale przecież?
 — Przepraszam pana. Gdyby się z nią ożenił człowiek wolny, ona musiałaby jednak przecierpieć swoją karę. Pytanie główne: kto jest skazany na surowszą karę: ona, czy on?
 — Oboje są skazani do ciężkich robót.
 — A więc, kwita — rzekł, śmiejąc się generał. — Co jemu, to i jej. Jego z powodu choroby można zostawić i, ma się rozumieć, będzie wszystko zrobione, aby położenie jego złagodzić. Lecz ona, gdyby nawet za niego wyszła, zostać się tu nie może.
 — Generałowa pije kawę — oznajmił lokaj