Strona:PL Tołstoj - Zmartwychwstanie.djvu/61

 — Nazwisko — jak nazwisko? — pytał dalej przewodniczący.
 — Po matce nazywano mnie Masławą.
 — Stan?
 — Mieszczanka.
 — Wyznania prawosławnego?
 — Prawosławnego.
 — Zajęcie...
 — Masłowa milczała.
 — Zajęcie? — pytam. Czem zajmowała się oskarżona?
 — Pan przecie wie — rzekła Masłowa i uśmiechnęła się, ale w tej chwili bystro spojrzawszy dokoła, znów patrzała prosto w twarz przewodniczącego.
 Było tak coś niezwykłego i strasznego w wyrazie twarzy, coś tak żałosnego w znaczeniu wypowiedzianych słów i w tym uśmiechu, i w spojrzeniu bystrem, jakiem obrzuciła salę, że przewodniczący pochylił się, spuściwszy oczy i w sali na chwilę zaległa cisza. Ciszę tę przerwał czyjś śmiech pośród publiki. Ktoś inny syknął.
 Przewodniczący podniósł głowę i pytał dalej:
 — Oskarżona nie była badaną, ani karaną sądownie?
 — Nie — odrzekła cicho Masłowa i westchnęła.
 — Kopię aktu oskarżenia doręczono?
 — Doręczono.
 — Proszę usiąść.
 Oskarżona uniosła spódnicę ruchem, jakim strojne damy unoszą tren sukni, i siadła, włożywszy drobne, białe ręce w rękawy płaszcza, nie spuszczając oczu z przewodniczącego.
 Rozpoczęło się wyliczanie świadków, wydalanie świadków z sali, kwestya lekarza biegłego, zaproszenie tegoż lekarza do sali posie-