Strona:PL Tołstoj - Zmartwychwstanie.djvu/91

ła coś z chusteczki, dała mu, a następnie, przybliżywszy się, bez żadnej odrazy, świecąc radośnie czarnemi oczyma, pocałowała dziada trzykrotnie.
 I w tej chwili, jak całowała się z żebrakiem, oczy jej spotkały spojrzenie Niechludowa. Zdało się, jakby chciała zapytać, „czy dobrze, że tak robię?“
 — „Tak, tak, kochana, wszystko dobrze, kocham cię.“
 Zeszły z przedsionka, i on podszedł ku nim. Nie chciał korzystać z obyczaju, ale, ot tak, chciał być bliżej.
 — Aleluja — rzekła Matruna, chyląc głowę i uśmiechając się, z taką intonacyą, co wyraża, że oto dziś wszyscy równi.
 I otarłszy usta zwiniętą w trąbkę chusteczką, wyciągnęła je ku niemu.
 — Aleluja — rzekł Niechludow, całując ją.
 Obejrzał się na Kasię. Zarumieniona w tej chwili, zbliżyła się ku niemu.
 — Chrystus zmartwychwstał, Dymitrze Iwanowiczu.
 — Zaiste zmartwychwstał — odpowiedział.
 I ucałowali się dwa razy, i jakby pomyślawszy, czy jeszcze trzeba, i zdecydowawszy, że trzeba, pocałowali się po raz trzeci i uśmiechnęli oboje.
 — Nie pójdziecie na probostwo? — zapytał Niechludow.
 — Nie, my tu, Dymitrze Iwanowiczu, poczekamy — rzekła Kasia, wzdychając pełną piersią, jakby po spełnieniu jakiegoś niezwykłego obowiązku i patrząc mu prosto w oczy tem pokonem, dziewiczem, kochającem spojrzeniem.
 W miłości pomiędzy mężczyzną i kobietą jest jedna chwila, gdy miłość ta dochodzi do swego zenitu, kiedy w niej niema nic świado-