Strona:PL Trolopp - Tajemnice Londynu.djvu/169

 — A jakże! Tomciu, mój kotku odpowiedział gruby Charlie, plunąwszy poczerniałą od tytuniu śliną wprost na sam środek pobielanych szyb, poszli dla nas po drobne.
 — Charlie ma słuszność, poparł Ślimak, na pół obnażone dziecko, którego już wyniszczone rysy, znamionowały się najgorszemi namiętnościami.
 — Milczeć, obrzydliwy Ślimaku! ostro odpowiedział Charlie; rozumie się, że mam słuszność, przeklęty bębnie.
 — Tak, Charlie, mruknęło dziecko; każdy wié o tém.
 Tom Turnbull wstał i nic nie mówiąc wlazł na ławkę, aby mógł co dojrzeć przez kraty.
 — Cóż tam u djabła robisz, Tomciu? spytał Charlie.
 — A tak Tomciu, co tam robisz? dodał Ślimak nieznośnym swym głosem.
 — Tomcio zeskoczył, usiadł znowu między towarzyszami i położył palec na ustach.
 — Sza! rzekł po-cichu.
 — Sza! powtórzył Ślimak mnóstwem giestów zalecając milczenie.
 Charlie pociągnął go za ucho.