Strona:PL Trolopp - Tajemnice Londynu.djvu/312

 Ślimak niespodzianie włożył głowę pod stół, i usłyszano ostre, przedłużone miauczenie pełne chromatycznych spadków.
 Wielka Madge wstała, tak dalece złudzenie było doskonałe; Mich w dobréj wierze spojrzał pod stół, a Loo tymczasem korzystając ze sposobności, za jednym pociągiem wychyliła szklankę swego kochanka.
 Ale nie koniec na tém, Peg-Wich i ruda Assy biegały jak szalone z miotłami po kantorze, pragnąc wypędzić kota, co tak żałosne wydawał jęki.
 Ślimak odniósł zupełny tryumf.
 — Widzisz więc szwagrze! że umiém miauczeć, zawołał Ślimak.
 — A ty, umiész ty miauczeć?
 — Alboż to jakie rzemiosło, odpowiedział wielki chłopak wzruszając ramionami.
 — O! czy rzemiosło!... ileż zarabiasz Mich na wyładowywaniu pak ze statków w porcie?
 — Ej do djabła! dwa szyllingi, każdemu wiadomo.
 — Dwa szyllingi... dobrze!... A wiele ci przynosi złodziejstwo?
 — Mów cicho, mały błaźnie!