Strona:PL Trolopp - Tajemnice Londynu.djvu/429

marzenie tłumiło jéj oddech. Chciała mówić, ale zmora zamykała jéj usta.
 — Klaro! Klaro! rzekła Anna.
 Ten głos przyjacielski przerwał nieco jéj odurzenie.
 — Stefanie!... O Stefanie! szepnęła Klara, ratuj mię!
 Anna ukryła twarz swoję w obie dłonie, a łzy rzęsiste spłynęły po jéj paluszkach.
 — I ona także! rzekła.
 Potém, pocałowaniem obudziła swą siostrę.
 Klara przestraszona usiadła na łóżku, ale wnet uwiesiła się na szyi Anny, która usiłowała uśmiechnąć się.
 — To ty! rzekła; o dziękuję ci!... Śniło mi się... O! jakże ciebie kocham Anno, i jak twój widok jest słodkiém przebudzeniem!... Sen straszny, moja siostro...
 Przerwała sobie, i dodała wzdychając:
 — Straszny i zarazem słodki... On był tam, rzucił się w moje objęcia... Nie mogłam mu się opierać... Porywał mię z sobą...
 — Kto? spytała Anna, a delikatne jéj powieki skupiły się; Stefan?
 Klara poruszyła głową.