Strona:PL Trolopp - Tajemnice Londynu.djvu/430

 — Nie, odpowiedziała; Stefan owszem bronił mię przeciw niemu.
 — Przeciw komu? zapytała znowu Anna.
 Klara spojrzała na nią, a wyraz pięknéj jéj twarzy nagle się zmienił.
 — Nie wiém, szepnęła; co powiedziałam?... mówiłam jak zwykle każdy kto marzy.
 — Mówiłaś o Stefanie, moja siostro.
 — Tak... prawda... Słuchaj Anno.
 I przyciągnęła młodszą siostrę do swego łona i pokryła jéj lice pocałunkami.
 — Odgadłam twą tajemnicę, rzekła daléj; ty go kochasz... tém lepiéj! Ostatni list ojca naszego zapowiada rychłe jego przybycie... Ujrzémy go wkrótce, jutro może... Powiem mu o tém Anno: będziesz szczęśliwą.
 — Więc ty go nie kochasz! rzekła Anna łkając i uśmiechając się zarazem.
 — Ja?... ja nikogo nie kocham Anno, żywo odpowiedziała Klara; nikogo, czy słyszysz?... Bo i kogoż mogłabym kochać?
 — Tak téż myślałam...
 — Tobie zimno, moja siostro!... połóż się! połóż prędko!... Biédna Anna!... Jakżebym rada widzieć cię żoną naszego kuzyna, tyle szla-