Strona:PL Trolopp - Tajemnice Londynu.djvu/48

 — Nie wstydziłabyś się więc sprzedać Zuzanno?
 — Wstydzić się, rzekła; nie!
 — Cóż cię tedy nauczyła twoja matka? zawołał zdumiony Tyrrel.
 — Nic... Jestem córką kobiéty, która uciekła od mojéj kolebki, i żyda, którego powieszono w Tyburn, bo był złodziejem.
 Zuzanna wymówiła te ostatnie wyrazy głosem zwyczajnym, bez przycisku.
 — Nic więc nie umiesz? zaczął znowu Tyrrel?
 — Nic, odpowiedziała; umiem żyć.
 Potém, nagle się ożywiając, dodała dźwięcznym głosem:
 — Mój ojciec był bardzo bogaty nim go powieszono!... Nauczyłam się stroić, śpiewać, tańczyć, mówić językami stałego lądu.
 — Doprawdy? Zuzanno; i ty nie kłamiesz? przerwał Tyrrel.
 — Chcę umrzeć, odpowiedziała zimno dziewczyna.
 Błędne światełko lampy zapalonéj w sąsiednim domu odbiło się na twarzach obu aktorów téj sceny. Piękne rysy Zuzanny przybrały znowu swą ponurą niewzruszoność; oko Tyrrela przeciwnie jaśniało dziwnym blaskiem.