Strona:PL Trolopp - Tajemnice Londynu.djvu/49

 — A gdyby ci wrócono życie, jakie wiodłaś u twego ojca? zapytał.
 — Moje życie! szepnęła piękna dziewczyna, moje dawne życie.
 — Wrócę ci je, powiadam.
 Zuzanna zdawała się wahać przez chwilę, ale po tém nagłém poruszeniu, wyrwawszy się z rąk Tyrrela, skoczyła ku rzece, mówiąc:
 — Już ich było tylu co mi to obiecywali!... Nie... moje serce i moje ciało do niego należą!
 — Ależ moje dziécię, ja nie chcę twego serca, ani twego ciała, zawołał Tyrrel; ja jestem ślepy!
 Te słowa obiły się o uszy Zuzanny, w chwili kiedy już bujała się nad powierzchnią wody. Rzuciła się w tył.
 — Ani mojego serca, ani ciała! powtórzyła: ślepyś!... a więc czegóż chcesz?
 — Chcę twojéj woli.
 Zuzanna pochyliła na łono swą piękną głowę.
 — Jednego dnia, powiedziała cicho, padłam umierająca z głodu i trudu na progu domu kobiéty, która mię dopiero biła... W zamian mojéj wolności dała mi chléb, tylko chléb!... Jeszcze więc raz mogę być służącą.
 — Przyjmujesz? zapytał Tyrrel.