Strona:PL Trolopp - Tajemnice Londynu.djvu/571

rżyć się, wsparła głowę na ręku i chciała wmówić w siebie, że jest w domu ciotki, pod wysoką protekcyą swego kuzyna Stefana Mac-Nab.
 — Klaro! rzekła nakoniec po-cichu i nieodkrywając twarzy.
 Klara zwróciła na nią smutne, lecz spokojne spojrzenie.
 — Czy ty się nie boisz? spytała bojaźliwie Anna; jak tu ciemno i zimno, moja siostro!... już musi być późno... A ten człowiek, teraz mniemam, żeś miała słuszność Klaro! ten człowiek, który tu nas przyprowadził nie jest podobny do poczciwego Dunkana z Leed!
 — Wszakżeś go tak dobrze poznawała! rzekła Klara uśmiechając się.
 — Nie wiém... Dunkan nie ma tak dzikiego wzroku, co się szyderczo z pod gęstych i spuszczonych powiek uśmiecha... Chciałabym stąd wyjść Klaro!
 — Cóż znowu, Anno!... wszakże nasz ojciec ma przyjść. No! uspokój się... Czegóż się można obawiać o téj godzinie, kiedy cały Londyn jeszcze czuwa?
 — Nie wiém, rzekła Anna drżącym głosem; boję się... Nigdym się bardziéj nie bała!