Strona:PL Trolopp - Tajemnice Londynu.djvu/62

 Marzyciel z zamiłowaniem wytężył słuch jak jaszczurka, nad głową któréj odbija się dźwięk fletu. Uśmiech jego mocniéj zajaśniał, a cała fizyonomia wyrażała zachwycenie. Stefan przypatrywał mu się z podziwieniem. W miarę jak się przedłużało śpiewanie, nieznajomy zdawał się uginać pod siłą wrażeń, zdawał się być łupem zachwycającego uniesienia.
 — Dla naszych chorych! rzekł w téj chwili słodki głosik po za Stefanem.
 Obrócił się i poznał Annę, która zbierała kwestę.
 Zmartwiony Stefan mniemał, że ma prawo postępować jak szaleniec: włożył rękę do kieszeni i w przystępie nieopisanéj rozrzutności, cisnął z hałasem jednę po drugiéj koronę do worka kwestarki. Anna podziękowała mu wdzięcznym uśmiéchem.
 Po tym romantycznym akcie wspaniałomyślności wyprostował się i głośno westchnął, a następnie rzucił tryumfujące spojrzenie na tajemniczego rywala swojego.
 W tém przynajmniéj, pomyślał, przewyższę cię nienawistny człowieku!
 — Dla naszych chorych! powtórzyła znowu Anna, zatrzymując się przed marzycielem.