Strona:PL Trolopp - Tajemnice Londynu.djvu/641

 — Milordzie!... zaczął znowu ślepy kłaniając się.
 — Czy już wszystko? przerwał markiz.
 — Nie milordzie, jeszcze nie wszystko. Chciałem mówić o téj żydówce Zuzannie.
 — O Zuzannie! powtórnie przerwał markiz, ale tą razą łagodnie i jakby to imię przyjemnie mu słuch załechtało.
 Ślepy nie mógł powściągnąć na sobie uśmiechu, ale wnet zegnał go z twarzy, jakby odgadywał wyniosłe spojrzenie, które rzucił na niego Rio-Santo.
 — Mów, rzekł ten ostatni, rzucając się utrudzony na sofę.
 Tyrrel stojąc odezwał się:
 — Ta młoda dziewczyna, milordzie, jest piękna, jak sam mogłeś widziéć i zupełnie właściwa do odgrywania roli, która jéj będzie powierzoną. Ale ona kocha, i obawiam się...
 — I kogoż ona kocha? żywo zapytał markiz.
 — Tego głupca Briana de Lancester, odpowiedział Tyrrel.
 — Briana!... ah! to jeden z naszych podrzędnych, pomruknął markiz tak cicho, że Tyrrel nie słyszał... Cieszy mię, że ona kocha Briana de Lancester, sir Edwardzie.