Strona:PL Turgeniew - Ojcowie i dzieci.djvu/135

swoim rozumem, ze swoją pięknością, mieszkasz na wsi?
 — Co, — co? Jakeście powiedzieli? — żywo podjęła Odincowa. — Z moją... pięknością?
 Bazarow zasępił czoło.
 — O to mniejsza, — bąknął. — Chciałem tylko powiedzieć, że nie pojmuję dostatecznie, dlaczego zamieszkaliście na wsi?
 — Nie pojmujecie tego? — Musicie jednakże tłumaczyć to sobie w jakiś sposób.
 — Naturalnie... zdaje mi się, że pozostajecie bezustanku na jednem miejscu dlatego, żeście się rozpieścili, że bardzo lubicie komfort, wygody, a reszta jest dla was rzeczą całkiem obojętną.
 Znowu uśmiechnęła się Odincowa.
 — Stanowczo zatem, — rzekła, — nie chcecie wierzyć, iż jestem zdolna zająć się czemś?
 Bazarow spojrzał na nią z pod oka.
 — Przez ciekawość — zgadzam się, ale nie inaczej.
 — Czy w istocie? No, — to teraz rozumiem, dlaczegośmy się z sobą zeszli; jesteście tacy sami jak i ja.
 — Zeszliśmy się... bo — rzekł ponuro Eugeniusz.
 — A!... toż ja zapomniałam, że macie ochotę wyjechać.
 Bazarow wstał. Lampa płonęła smutno wśród zaćmionego i odosobnionego pokoju, pełnego delikatnej woni; przez roletę poruszaną powiewem wiatru czuć było świeżość nocy i słychać jej szept tajemniczy. Odincowa siedziała nieruchomo, ale coraz bardziej czuła się wzburzoną... To uczucie udzieliło się i jej towarzyszowi. Przypomniał sobie nagle, że jest sam na sam z młodą i piękną kobietą...
 — Dokąd? — zapytała powolnym głosem.