Strona:PL Turgeniew - Ojcowie i dzieci.djvu/138

 — O! wy myślicie, że to tak łatwo oddać się całkiem komukolwiek?
 — Łatwo? Nie, — jeśli się zacznie rozmyślać a wyczekiwać, cenić siebie samego i drożyć się ze swoją osobą; ale nic łatwiejszego, jak oddać się bez namysłu.
 — Jakże się nie cenić, nie drożyć z sobą? Jeżeli nie mam żadnej wartości, to cóż komukolwiek po mojem przywiązaniu?
 — To już nie moja rzecz; niech sobie ten ktoś inny rozmyśla, jaką mam wartość. Najważniejsza sprawa w tem, żeby się umieć oddać.
 Odincowa wyprostowała się.
 — Tak mówicie, — rzekła — jak gdybyście doświadczyli już tego wszystkiego.
 — Wypadło z rozmowy, Anno Siergiejewno; — wiecie już, że to nie mój wydział.
 — Ale wy umielibyście się oddać?
 — Nie wiem; nie chcę się chwalić.
 Ona nic nie rzekła na to, on umilkł. Z gościnnego pokoju doleciały ich dźwięki fortepianu.
 — Co to znaczy, że Katja gra tak późno? — zauważyła Odincowa.
 Bazarow się podniósł.
 — Tak, już bardzo późno, pora spać dla was.
 — Poczekajcie, dokądże śpieszycie?... Muszę wam coś powiedzieć.
 — Co takiego?
 — Zaczekajcie, — szepnęła Odincowa.
 I wzrok jej zatrzymał się na Bazarowie, widocznie badawczo.
 On przeszedł się po pokoju, potem nagle zbliżył się do niej, szybko wyrzekł „żegnam was“, ścisnął