Strona:PL Turgeniew - Ojcowie i dzieci.djvu/143

większej części nie zależy od nas? Zdarzy się sposobność zrobienia czegokolwiek — wybornie; nie zdarzy się — to przynajmniej z tego będziesz kontent, iż przed czasem nie gadałeś napróżno.
 — Przyjacielską rozmowę nazywacie gadaniem... Albo też, i to być może, nie uważacie mnie za kobietę godną swego zaufania. Toć gardzicie nami wszystkiemi.
 — Wami nie gardzę, Anno Siergiejewno, wiecie o tem.
 — Nie, nic nie wiem... ale dajmy na to: pojmuję waszą niechęć opowiadania o przyszłej waszej działalności: ale to, co się w was dzieje teraz...
 — Co się dzieje? — powtórzył Bazarow; — czyż to ja państwo jakie albo społeczeństwo? W każdym razie nie jest to nic ciekawego; a zresztą, niezawsze człowiek może powiedzieć głośno to, co się w nim dzieje.
 — Nie widzę przyczyny, dlaczegoby nie można wypowiedzieć wszystkiego, co się czuje w duszy.
 — A wy możecie? — zapytał Bazarow.
 — Mogę, — odpowiedziała Anna Siergiejewna, po niedługiem wahaniu się.
 Bazarow pochylił głowę.
 — Jesteście szczęśliwsi odemnie.
 Odincowa spojrzała nań pytająco.
 — Wolna wola wasza, — mówiła dalej, — ale mnie coś mówi, że nie napróżnośmy się spotkali, że będziemy dobrymi przyjaciółmi. Jestem pewna, że ten wasz, że tak powiem, przymus, jaki sobie zadajecie, ta skrytość, zniknie kiedyśkolwiek.
 — Zauważyliście więc we mnie skrytość... czyli, jakeście powiedzieli, przymus?