Strona:PL Turgeniew - Ojcowie i dzieci.djvu/144

 — Tak.
 Bazarow wstał i podszedł ku oknu.
 — I chcielibyście znać przyczynę tej skrytości, chcielibyście wiedzieć, co się we mnie dzieje?
 — Tak, — powtórzyła Odincowa, z jakimś niewytłumaczonym strachem.
 — A nie rozgniewacie się?
 — Nie.
 — Nie? (Bazarow był odwrócony do niej tyłem). Wiedz pani tedy, że kocham was do głupoty, do niedorzeczności... Otóż czegoście się doczekali.
 Anna Siergiejewna wyciągnęła obie ręce ku niemu, a Bazarow oparł czoło o szybę. Oddychał ciężko; widocznie drżał na całem ciele. Nie był to jednak dreszcz młodzieńczej nieśmiałości, nie był to słodki przestrach pierwszego wyznania; wstrząsała nim namiętność, namiętność silna i ciężka... podobna do gniewu, a kto wie, czy nie pokrewna mu... Odincowa przelękła się i żal się jej zrobiło.
 — Eugenjuszu Wasiljicz, — rzekła, i mimowolna czułość zadźwięczała w jej głosie.
 Szybko się odwrócił, objął ją pożerającym wzrokiem i uchwyciwszy jej obie ręce, niespodzianie przyciągnął ją do swojej piersi.
 Nie odrazu zdołała wyswobodzić się z jego objęć; ale w mgnieniu oka stała już zdaleka w kącie pokoju i patrzyła stąd na Bazarowa. On rwał się ku niej...
 — Nie zrozumieliście mnie, — szepnęła z nieudanem przerażeniem.
 Zdawało się, że gdy on jeszcze krok postąpi, ona krzyknie.
 Bazarow ugryzł się w usta i wyszedł.