Strona:PL Turgeniew - Ojcowie i dzieci.djvu/149

 — Jutro wyjeżdżam do ojca, — rzekł Bazarow.
 Arkadjusz uniósł głowę i oparł ją na łokciu. I zadziwił się i czemuś ucieszył zarazem.
 — A! — odezwał się. Więc dlategoś smutny.
 Bazarow ziewnął.
 — Ciekawość... wiesz?
 — A jakże Anna Siergiejewna? mówił dalej Arkadjusz.
 — Cóż, — Anna Siergiejewna?
 — Puści cię?
 — Nie wynajęła mnie przecież.
 Arkadjusz się zamyślił, a Bazarow położył się w łóżku i obrócił twarz do ściany. Kilka minut przeszło w milczeniu.
 — Eugeniuszu! — zawołał nagle Arkadjusz.
 — Co chcesz?
 — Ja także wyjadę z tobą jutro.
 Bazarow nic nie odpowiedział.
 — Tylko, że ja pojadę do domu. Dojedziemy razem do Chochłowskiej osady, a tam najmiesz konie dla siebie. Z wielką chęcią zrobiłbym znajomość z twoimi, ale boję się zrobić kłopot i im i tobie. Wszak potem znowu do nas przyjedziesz?
 — Zostawiłem u was swoje rzeczy, — rzekł Bazarow, nie odwracając się od ściany.
 „Dlaczego on się nie pyta o przyczynę mojego wyjazdu, i to tak nagłego, jak jego wyjazd?“ pomyślał Arkadjusz. „Ale w rzeczy samej, poco ja wyjeżdżam? poco on wyjeżdża?“ myślał dalej. Nie mógł odpowiedzieć zadowalająco na swoje własne pytanie i w sercu miał jakąś gorycz. Czuł, że mu będzie ciężko rozstać się z tem życiem, do którego tak przywykł: nie wypadało jednak także zostawać sa-