Strona:PL Turgeniew - Ojcowie i dzieci.djvu/151

porzucają go koledzy! Pokręcił się trochę na krześle, jak zając goniony przez charty, — i nagle, prawie ze strachem i z krzykiem, oznajmił, że i on wyjedzie. Odincowa nie raczyła go zatrzymywać.
 — Mam wyborną kolaskę, — dodał nieszczęsny młodzieniec, zwracając się ku Arkadjuszowi, — mogę was podwieźć, zaś Eugeniusz Wasiljicz pojedzie w waszym tarantasie, tak będzie najlepiej.
 — Lecz, zlitujcie się, to dla was nie po drodze i do mnie daleko.
 — To nic, — to nic, mam w bród czasu, a przytem i interes się znajdzie w tamtej stronie.
 — Propinacyjny? — spytał Arkadjusz, z wyraźnem już lekceważeniem.
 Sitnikow w takiej atoli był rozpaczy, że nawet nie roześmiał się, wbrew zwyczajowi.
 — Zapewniam was, — że kolaska bardzo wygodna, — powtórzył, — dla wszystkich będzie miejsce.
 — Nie róbcie msieu Sitnikowowi przykrości odmową, — odezwała się Anna Siergiejewna.
 Arkadjusz spojrzał na nią i pochylił głowę na znak uległości.
 Po śniadaniu goście wyjechali. Żegnając się z Bazarowem, Odincowa podała mu rękę i rzekła:
 — Zobaczymy się jeszcze, nieprawdaż?
 — Jak pani rozkaże, — odpowiedział zapytany.
 W takim razie zobaczymy się.
 Pierwszy Arkadjusz wyszedł na ganek i wsiadł do kolaski Sitnikowa. Marszałek dworu podsadzał go z uszanowaniem, a on chętnieby go wytłukł w tej chwili, albo się rozpłakał. Bazarow usadowił się w tarantasie. Dojechawszy do Chochłowskiej osady, Arkadjusz zaczekał, aż karczmarz zaprzęgnie, poczem