Strona:PL Turgeniew - Ojcowie i dzieci.djvu/172

 Nastało południe. Słońce dopiekało z poza wiotkiej firanki białych obłoków. Wszystko dokoła milczało, tylko we wsi piały zdaleka koguty, w słońcu rozgrzane, budząc wrażenie senności i nudy, a gdzieś wysoko ze szczytu drzewa rozlegał się płaczliwie żałosny pisk młodego jastrzębia. Arkadjusz i Bazarow leżeli w cieniu niewielkiego stogu siana, na kilku garściach suchej, ale zielonej jeszcze i pachnącej trawy.
 — Ta osina, — odezwał się Bazarow, — przypomina mi lata dziecinne; rośnie na brzegu dołu, który pozostał po cegielni. Wówczas musiało mi się zdawać, że to drzewo i ten dół mają w sobie siłę jakiegoś talizmanu; nie nudziłem się nigdy w ich towarzystwie. Nie pojmowałem wtedy, że jeślim się nie nudził, to dlatego, że byłem dzieckiem. Teraz, gdy dorosłem, talizman przestał wpływ swój wywierać!
 — Ile czasu przepędziłeś tutaj? — zapytał Arkadjusz.
 — Dwa lata bez przerwy; potem jeździliśmy już ciągle, prowadząc życie koczujące, najwięcej po miastach.
 — A ten dom, czy dawno stoi?
 — Dawno. Zbudował go jeszcze dziad, ojciec mojej matki.
 — Kto był twój dziadek?
 — Licho go wie. Jakiś major. Służył pod Suworowem i lubił opowiadać o przejściu przez Alpy. Zapewne łgał.
 — Stąd to u was w pokoju gościnnym wisi portret Suworowa. Ja lubię zresztą bardzo takie domki, jak wasz, stare a przytulne, aż w nich pachnie jakoś odmiennie.
 — Tak, czuć w nich olej od lamp i ług, — ode-