Strona:PL Turgeniew - Ojcowie i dzieci.djvu/177

 — Mówisz, jak twój stryj. Zasad w ogólności niema — czyż jeszcze dotąd nie wiesz o tem? — są tylko wrażenia. Wszystko zależy od nich.
 — Jakto?
 — No naturalnie. To np. że moim kierunkiem myślenia jest negacja, wynika ze stanu mej wrażliwości. Jest mi przyjemnie zaprzeczać, mam mózg zbudowany w ten sposób i basta! Dlaczego mam zamiłowanie do chemji? Dlaczego ty lubisz jabłka? — wszystko to dzieje się pod wpływem wrażenia. Na tem polega alfa i omega. Ludzie nigdy głębiej nie sięgną. Nie każdy ci to powie, może i ja drugim razem nie powtórzę ci tego, ale...
 — Więc i sam honor byłby tylko wrażeniem?
 — Rozumie się!
 — Eugenjuszu! — zaczął mówić Arkadjusz żałosnym głosem...
 — Cóż? nie do smaku ci? — przerwał Bazarow. — Nie, bracie! Postanowiłeś ścinać wszystko — dalejże i siebie po nogach!... Ale jużeśmy się dosyć nafilozofowali. „Przyroda rozlewa senne milczenie“, powiedział Puszkin.
 — Nigdy nie powiedział nic podobnego, — odezwał się Arkadjusz.
 — No, nie powiedział, to mógł i powinien był powiedzieć, jako poeta. Ale on, zdaje się, służył w wojsku.
 — Puszkin nie był nigdy wojskowym.
 — Jakto, ależ u niego na każdej stronie: „Do broni, do broni! za honor Rosji!“
 — Co też ty wymyślasz! To baśnie, potwarz.
 — Potwarz! Ha, ha! Co za zbrodnia! Toś miał mię czem przestraszyć. Jakąbyśkolwiek potwarz rzucił