Strona:PL Turgeniew - Ojcowie i dzieci.djvu/19

 — A ty długo na mnie czekałeś! — spytał Arkadjusz.
 — Blisko pięć godzin.
 — Jakże dobry jesteś, tatko.
 Żywo zwrócił się Arkadjusz ku ojcu i pocałował go głośno w policzek. Mikołaj Piotrowicz roześmiał się pocichu.
 — Jakiegom ci pysznego konia przygotował! — ciągnął dalej — zobaczysz. Kazałem także dać nowe obicia w twoim pokoju.
 — A dla Bazarowa jest pokój?
 — Znajdzie się i dla niego.
 — Proszę tatki, bądź uprzejmym dla niego. Nie umiem wypowiedzieć, jak wielce chodzi mi o jego przyjaźń.
 — Dawno poznałeś się z nim!
 — Nie, od niedawna dopiero.
 — Przeszłej zimy nie widywałem go jeszcze. Czem on się zajmuje?
 — Głównie... naukami przyrodniczemi. Ale on zna wszystko. W przyszłym roku chce złożyć egzamin doktorski.
 — A więc studjuje medycynę, zauważył Mikołaj Piotrowicz i umilkł. Piotrze — dodał, wyciągając rękę — zdaje mi się, że to nasze chłopy jadą tam dołem.
 Piotr spojrzał w stronę, w którą pan rękę wyciągnął. Kilka wozów zaprzężonych w konie bez uzdy, pędziło szybko po wąskiej drożynie. Na każdym wozie siedzieli chłopi, po jednym lub po dwóch, w rozpiętych tołubach.
 — Tak jest — odezwał się Piotr.
 — Dokąd to oni jadą? do miasta, co?